Günlerdir aynı şarkı çalıyordu arka planda.
"They used to dream only in black and white."
Planlar yapmıştı. Planları bozulmuştu. İyileştiğini düşünmüştü. Hatırlamamaktan mutluluk duymuştu. Önünde günlüğünün ilk sayfası açıktı, 01.01.2012 tarihli olan. Hemen yanında duran ikinci bir günlük için de zaman aynı tarihte başlıyordu. Aynı olayı anlatıyordu ikisi de. Bildikleri farklı ama hissettikleri aynıydı.
"Out in the cold I see water frozen in their eyes, what a sorry sight."
İkinci günlüğün sayfalarından birine bir fil karanlanmıştı. Özellikle mi taşıyordu ve gözüne sokuyordu sayfa o fili yoksa hiç bahsedilmemiş miydi günlüğe, fillerden nefret ettiği? Tek yapabileceği umursamadan geçmekti.
"I'm willing to believe they would pay for a smile."
İki nisan, yine ikinci günlük. Saati bile yazılıydı, 16.30. Kendi sayfalarının ilk sayfalarında elinden gelmeyeceğine inandığı bir şeyi başardığı yazılıydı burada. İstemeden, istemeişken, istemekten vazgeçmişken başarmıştı.
Şarkı değişmişti.
"I am the empty crib of Peter Pan."
